ما بيش از اين که به دفاع در سطح نياز داشته باشيم، به تبيين در عمق نيازمنديم... و اين همان کار «واسطه» هاست... ما واسطه ايم، من و تو ايم که در صحن علني اجتماع مي آييم و مي رويم و حرف مي زنيم، نه فلان آيت خدا و بهمان حجت اسلام، من و تو ايم که با بدنه ي رهجويان دانش در دانشگاه ها برخورد داريم، حرف من و تو به عنوان طيف هم سن و سال، برد بيشتري دارد (اگر داراي اتقان و استحکام باشد)...

يکشنبه در ميدان امام حسين عليه السلام، نگران اين بودم که اين «وظيفه» کمرنگ شده باشه... بايد تبيين کرد و بايد گفت... چه دليل قانع کننده اي مي تواند ما را از اين واجب کفايي رويگردان کند؟ حرف شنيدن؟ فحش خوردن؟ اين که آبروي مان مي رود؟

اين بهترين فرصتي بود که نشون بدم خودت هم قبول داري که اولا نياز هست، و دوما اين توئي که بايد... اگه براي زبان و قلمت هيچ رسالتي قائل نبودي، در اين دايره ي سرگردان نمي نوشتي...