اگر بخواهیم یک ژست روشنفکرانه (به معنی غلط و مصطلح آن) بگیریم باید دست
بزنیم و هورا بکشیم و کلی همایش و بزرگداشت به عمل آوریم در تجلیل از اثر
هنری و ماندگار اصغر آقا!
فیلم جدایی نادر از سیمین یا همون "A Separation" ایشان توانست برای
اولین بار برای ایران جایزه فیلم اول غیر انگلیسی زبان گلدن گلوب را کسب
کند.
این را امروز صبح از صفحه اول روزنامه شرق فهمیدم، وقتی که عکس بزرگ آقای
فرهادی و آقای معادی را کراوات زده دیدم.
نمیدانم آقای فرهادی مسلمان است یا نه؟***
حتی نمی دانم اسلام در مورد دست دادن یک مسلمان با خانم جولی در سال 2012
حکم دارد یا نه؟
نمی دانم شرکت در همچین همایشی مورد تایید شرع هست یا نه؟
حتی تر تعریف درستی از مجالس لهو و لعب هم نمی دانم!
فقط می دانم حس خوبی نسبت به این اتفاقات ندارم و هیچ احساس غروری از کسب
این جایزه هم نمی کنم!!!
شاید این حرف "سید مرتضی" در احساسات اخیر من بی تأثیر نباشد.
حقیقت این است که کسب توفیق در جشنواره های خارج از کشور، ارزشی را اثبات
نمی کند. آنها به تکنیک محض جایزه نمی دهند و راهشان نیز با ما متفاوت
است. تکنیک و محتوا را نیز نمی توان از یکدیگر تفکیک کرد و چون این چنین
است، پر روشن است که آنها کدامین فیلم ها را می خواهند.
***البته منظورم این نیست که همه ایرانیا باید مسلمون باشن ها!
آقای فرهادی به عقیده ی اونها فیلم خوب ساخته جایزه هاشم نوش جونش.
فقط می خواستم به نوبه خودم بگم ایشون نماینده فرهنگ اسلام یا حتی ایران نیستن!
آنقدر بد بین شده ام که دیگر نمی دانم در مورد صحبت های ایشان چه برداشت کنم:
"وقتی به اینجا می‌آمدم

داشتم فکر می‌کردم چه باید بگویم

از پدر و مادرم تشکر کنم
از همسر مهربانم
از دخترم
از دوست های عزیزم
از گروهم
اما

اینجا می‌خواهم از مردمم حرف بزنم
آنها حقیقتا مردمی دوستدار صلحند."

نوشته شده در چهارشنبه 90/10/28ساعت 7:0 صبح توسط دایره سرگردان نظرات ( ) |