مصطفای خدا!

چند روز است که گلویم گرفته است.

عالم و آدم هایش هم قسم شده بودند تا بترکانند بغض و گلو و تمام هستی ام را!

چقدر سخت بود فرو بردن این بغض و چقدر سخت تر التماس کردن به چشم که نه... حالا نه...

اما تو!

تو چیز دیگری!

فکر کردن به تو و زلالیتت هم می شکند همه ام را چه رسد به از میان برداشتن سد چشم.

هرگز فکر نمی کردم اینقدر سخت باشد این لحظه ها!

دارم خرد می شوم زیر آسیای دعایم کن ها !

به خودش قسم محتاج محتاجم، محتاج تر از کویر...

دعایم کن عزیز بی نظیر!

 

نوشته شده در دوشنبه 90/12/8ساعت 10:30 عصر توسط دایره سرگردان نظرات ( ) |